Erdemin mutsuzluğunda

şehrim yanıyor; kızıl hışırtılar kulağımda
aldırmamalıyım

renklere vurgundum; sarıydı ilk aşkım
oturamadım gökkuşağında
karaya mahkum ettiler
ne deniz, ne gök, ne de bir renk


yine de vivaldi çalıyor surlarda
ağlamamalıyım...


görünür ateşin rengi; nefti yangınım
ateş böcekleri amansız firarda
parlamaya devam ettiler
ah ne güzel inat; inadına tüm bu ahenk



mutluluk ve hüzün
el ele tutuşup yürüyen iki küçük kız kardeşmiş
biri olmazsa diğeri kaybolan

yalnızlıktı ulaşmak nirvanaya
geçmişim cehaletin mutluluğunda


kardeşimi kaybettim pembenin yokluğunda
yükselir ruhum her şeyi baştan yaşamaya
geri dönmeliyim notaların kucağında
ben bana sarılmalıyım yalnızlıklarda


yine de vivaldi çalıyor surlarda
ağlamamalıyım...


Selma Dönmez 16 temmuz 2009