Koyu şiirler bulvarı

İNdi Tİ sesiyle HAR bırakarak sevgi liler günü hediyesi bu dedi sesizce _______________________________________________ saniye ucunda _ziftin peki _ yaşam sevindi son üzülmeydi bu arsızlığı tanımayan taba bir ruhun bun kazanı kaynadı karadelik sınırında kaç renkti travmalar tutundu en koyusuna  yanılgıydı hep  aşk sevişemedi gökyüzünde k araf atmalar elma yasakken elmaydı, yasaksa çekici... ellerini buz boşluğuna atmadan  kaç asır geçti düşünme kuyularında sonsuzluk veya onsuzluk seçimlerinde intiharlarını yazdı sil baştan ya günahın cazibesi vardı, ya da cazibenin günahı... istanbul saten çarşaf gibi sarmadan didiklerken karadul masum bir beyni  Yarım kalmış bir  şiir in Son dizesinde kumtaşı duvar tonunda esrik tenler  İN sesi lacivert Tİ sesi  siyah tı  HARis bir  aşk a kelepçeli pembe ikinci bir şans aramadı harrran gürran /tuttu attı gençliği imiğinden... Susarak Yaşamak ve susarak ölmek/ susayarak  aşk a ve anlatmaya...

az şekerli bir kahveye anlattı gece den kalma rüyasını  dolmuş kuyruğunda sabah ayaz ve o hala genç... kimse yok neden derken etraf kentin isi çökmüş karın içinde hafifçe irkiliyor üşümüş... durak dediği yerde eski tahta bir direk var yaslanmış ve sarmış kollarıyla direk onu uçup bir bulutu öpmüş  alaca iki karga ile geri dönmüş... unutulmuş duygular unutulmuş  aşk lar ve unutulmuş odunlar diye yordum gül dük... kahve çabuk bitti, yıllarım gibi dedi gül üyormuş gibiydim sanırım öfke kaynatıyordu kalp kazanlarım ayaz ve  beyaz  olmayan  karların içinden çıkan  aşk ına... rüyalarım bile azaldı umutlarım gibi dedi felsefe yapmak ne  güzel  olurdu şimdi dedim sarıldık gitti... ben mi kaldım aranıp bu rüyada bulunmayan kent karlarının  siyah ına ağladım işte şaşırma...  Selma Dönmez 05 ocak 2013  

küçücük elektirikli bir soba karşısında, yorgan altında  neye  gül düğümüzü bilmeden  gül erdik saaatlerce bilirsin işte o tadı... kırk yılı ağırdan alan Meltem ve (L....) ye bu  şiir ... -------------------- kopuk kırk yıl kaç kopuk  şiir  eder? kaç dizenin camları kırılır? toparlanamayan  aşk lardan kaç  şiir , kaç  aşk  kaçışır bu t araf a?  kırk yıl mı ağırdı?  kırık kırk yıllık  aşk  mı?    mevsimleri bilmediğimiz yıllardı soğuğa direndik gece  yanığı uzansa da günlerinin üstüne sedeften  gül ümsemesiyle  sevgi  filesi atar üzerinize  sorardı masumca  hey çıyan! kışı sen misin bu bahçelerin?    adını koymayı bilmediğimiz yıllardı hikaye lere direndik  kalbin ipoteklerinden kaçıp  avuç kadar odalarda  dost  edindi  kitap  kurtlarını yılların ayakları değdikçe tenine, aklına yılgın bir sarı sardıkça ruhunu bilirdi ağaçları...

mimiksiz günlerde kutluyorum seni özgürlüğüm aksak bir kent şerefine  bem beyaz  kadehim sıkılmış şairlerin bunları camlara vuruyor gül mekten çıldırıyorum oransız bir semtte oranlı bir kahve içiyorum seninle kendime geliyorum genç bir binayı griye boyamışlar halinden memnun hiç ağlamıyor göz  kırpıyorum epeydir garip şeyler oluyor bir dramın kolunu tutuyorum seviyorum diye bağırıyorum aşık değilim biliyorum kentimi terkediyorum  kapat müziği muavin  bu kentte bağ görmeden büyüdüm ben... aksak kentim ana kentim kal kapkara  memleketi biz mi kurtardık  buradan yıllarca?  özgürlüğüm her şeyim  muavin geldi mi hareket saatim?   Selma Dönmez 4 mart 2013

gece yi getirin bana!  gece yle yüzleşmek istiyorum! anlaması hiç de mümkün görünmüyor bir hayalin  insan  öldürebileceğini küçük iskender / can güncem  ----------------------------------------------------------------------------------- gece  dedin şair isimsiz  gece lerden istedin  hangi  gece ydi istediğin kırık fesleğen rayihasından  isimsiz her  gece  simsizdir iz bırakmaz bilirsin şizofren bir zembereğin yelkovanla dansında kara tek  göz lü büyüteçle adam saat onarırdı habersiz bunalımlardan   tamirin mutluluğunda kaçan insan  ruhu kaç amper sarışın kadın ilaç kutularına sığardı renk renk mutluluktu haplar çamlı evde kör  gece ye yamanıp can aldı biri somyanın altından  eskir duyguların ruhun ağlamaz budanmaz kolların seni vursa da oyuldu bedenler neşterlerle serumlar can suyu, adak çaputu  beyaz  önlükler  çocuk  yastıkları şelalesiydi mor  gül leri...

çiçek   çiçek ti tuval, sen suyla oynadın tüm  şiir lerimin arasında çocuk lar kar topu attı eldivenlerinde yıldızlarla alışmalı, sen  çocuk ları boya, ben uçarım dizelerin aryasında  aldırma karlara  *********** renkleri karıştırıp  hüzün leri bağlar  her darbe imlası  dünya  dillerinin kırmızı  kaç tondur yakılan yaşamlarda kim dedi ağlamadığını hey canım renklerin  bir omuza dayamıştır bazen başını bir kılıç kınından çıkıp bölmüştür  sonra tüm yaşanmışlıkları  fırça ve kalem  dilsiz kahvesi kadar dingin ve anlaşılır  şairin dili kalemi,  şiir ler elleri sözcükleri ruhlara serper dizeler bakar tuvallere aşıkane şiir  kirletmez hiç bir tablonun renklerini renkler ustaların ellerinde yaldız yaldız sarıya aşık olana dek  mor bir salkımda kaybolur mu umutlar alışmalı, ağlar renk fazlasında suluboyalar ben hint sarısı bir güne doğdum  İstanbul sensizdi resimler  vapurları kim boyamıştı böyle...